“শব্দৰ এলজোলামবোৰ – নৈঋতলৈ বুলি” ------- এগৰাকী পাঠকৰ দৃষ্টিৰে
পৰী পাৰবীনৰ এই অগতানুগতিক পত্ৰ উপন্যাসখন পঢ়িলো । প্ৰচণ্ড জীৱনবোধেৰে সিক্ত এই উপন্যাস খনৰ প্ৰধান অলংকাৰ হৈছে, শব্দ আৰু উপমাৰ বিচক্ষণ প্ৰয়োগ, যিয়ে ইয়াক সুখপাঠ্য কৰি তুলিছে । অনুভৱী পঢ়ুৱৈয়ে মূল চৰিত্ৰ ছায়াৰ অনুভৱৰ মাজত নিজক হয়তো পাই যাব পাৰে । এটা ঘটনা বৰ্ণনা কৰিবলৈ যিমান সহজ, সিমানেই কঠিন মনৰ সুক্ষ্ম অনুভৱবোৰৰ বৰ্ণনা কৰা আৰু যিটো কাম লেখিকা গৰাকীয়ে অতি সাৰ্থক ভাৱে কৰিছে ।
ই মূলতঃ এগৰাকী নাৰীৰ সংঘাত আৰু সংগ্ৰামৰ কাহিনী । দুৰ্দান্ত প্ৰেম, সাহস আৰু উদ্যমৰ যোগেদি কেনেকৈ এগৰাকী নাৰী ব্যৰ্থ প্ৰেম, হতাশা, দুঃখবোধ সকলো অতিক্ৰমি আন কাৰোবাৰ আশাৰ প্ৰেৰণাৰ থল হৈ পৰিল তাৰেই বৰ্ণনা উপন্যাস খনত । কেৱল সেয়াই নহয়, পুৰুষ বৃক্ষ ৰ অৱলম্বন নহলে নাৰী জীয়াই থকিব নোৱাৰে ধৰণৰ প্ৰচলিত চিন্তাধাৰাক নসাৎ কৰি ছায়াই জীয়াই আছে অকলে, স্বাধীনভাৱে পুৰুষৰ অৱলম্বন নোহোৱাকৈ । সাহসেৰে আবিয়ৈ মাতৃত্ব বহন কৰাৰ লগতে একাকী মাতৃ হিচাপে সন্তানো তুলিছে, আইনী মেৰপেচ, সামাজিক বাধাৰ বিপৰীতে ।
বুকুৰ উজাই অহা উচুপনি এটাই মাজে মাজে পঢ়ুৱৈক পঢ়োতে ব্যাঘাত দিব যদিও কাহিনীটোৰ মিলনান্তক সমাপ্তিয়ে মনলৈ প্ৰশান্তিও আনি দিব । অসমীয়া সাহিত্যত পত্ৰ উপন্যাসৰ সংখ্যা তেনেই নগন্য । তেনেক্ষেত্ৰত “শব্দৰ এলজোলামবোৰ – নৈঋতলৈ বুলি” অসমীয়া পত্ৰ উপন্যাসৰ জগতত এক উল্লেখযোগ্য সংযোজন বুলি ক’ব পাৰি ।
বিশেষ দ্ৰষ্টব্য -- কেৱল মাত্ৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণৰ বাবেহে টেগ কৰা হৈছে । তাৰ বাবে ক্ষমা প্ৰাৰ্থি ।
No comments:
Post a Comment